دست کشیدم

      بــا عشق بــــه سویش نطری کردم و دیـدم

جــزغصـه نــــدارد ثمـــری، دســت کشیــدم

می دیــــد که اشکم بـه هوایش شده جاری

چون اشک نمی کرد اثری، دســت کشیــدم

ازگــوشه نشین بــودن ِ مــن بــــود فـــراری

چـون بــــود شدیدن دَدَری ،دســت کشیــدم

قـــانع شده بــودم کــــه نبــابد بکشم دست

بــــاریـــد زچشم اشک تــَری،دست کشیدم

تــا خــواستــه ام بــــــاز کُنــم قفـل ِمحبـــت

گفتـــا کــه نکن حیلـــه گری،دســت کشیدم

دیگــرچــــه تــــوان کرد کــه من آن نتــــوانم!!

چــون گفـت بِکِش در بــِدری ،دسـت کشیدم

گفتــم کــــه چه میشد قــــدمی پیش گذاری

گفتا کــــه کُنــی مُفت خــری،دسـت کشیدم

چندیست هوایی شده پایش به زمین نیست

ازبس کـــه کُنـــد خیره سری ،دسـت کشیدم

بـــاخُلق ِبــدش ســـاختم و ســوخت وجـودم

این بــــار نـه او ،ازهمــه کس، دسـت کشیدم

 

 

ای شکوفه

ای شکوفـه زودشو گل
تـا بخوانـد ازسر ِشوقت چـو بلبل
این زمستان می رود تا آیدآن فصل ِبهاران
هرشکوفه میشود خندان زسنبل
عشق بردل میزند پُل

غرق ِاحسانم

اهل ِ، گـیلانم

ازطبیـعت مسـت وحیـــرانـــم

مُـــرغ  ِدریــــا می نشیند روی ایــوانــم

آسمـان ِآبــی اش مـی گـریــــداز عشـق ِخـُــروشــانــم

ازخـودم بـُگذشتــم و  دل رابه رسم  ِعــاشقی، دادم بــه جـــانــانـم

بسکه حیرانش شدم،چون مست رفت ازدست ایمانم

مـن هنوزم پــای بنــد ِ عهــدو پیمــانــم

حرف ِدل عشق است، میدانم

غرق ِاحسـانم

باغبان

مهربان
نــورمی تــابد هـرآن
ازدل ِعـــاشـق تـــریـن ِ مـردمـان
آن زمان با عشق می گیرند،دست ِناتوان
عشق، ازاین عاشقان گرددعیان
دارداین گـُل بی گمان
بـاغبـان

منٌیت

 

کـــی میشود کــه ما ازمن و توگذرکنیـم

بــاهم یکی شــویم وبــه بـــالا نظرکنیـم

 

شایدمنی که درِماست باما مخالف است

ای کـاش مـی شدازایـن منیت حذرکنیـم

 

مادر

مادرم شاعر نیست

در عوض نصف غزل های جهان را گفته

شعر را می‌فهمد

مادرم قافیه‌ی لبخند است

وزنِ احساس

ردیفِ بودن

مادرم مثنوی معنوی است

حافظ و سعدی و خیام و نظامی ...

اصلاً

مادرم شعرترین منزوی است

من رباعی هستم

خواهرانم غزل‌اند

پدرم شعر سپید

خانه‌ی ما شب شعر

صبح، بیدل داریم

با کمی نان و پنیر

ظهر، سهراب وَ عطر ریحان

شب، رهی یا قیصر

مادرم شاعر نیست

در عوض نصف غزل‌های جهان را گفته

دفتر شعرش: آب

ناشرش: آیینه

وَ محل توزیع: خانه‌ی کوچک ما ...

ازرضا احسان پور

نامرد

دل را بــه کســی سپــرده ام کــه

                بـــا سیخ بــه جان ِاوست هــردم

 

بیچــــاره دلم،همـــیشه میگـــفت

                آمــــاده ی عشق وجنگِ ســردم

 

عــــاشـــق شـــدو گفت در نهایت

                معبــود هــــرآنچه خـواست کردم

 

از گرمی ِ عشق و عطـر  ِمعشوق

                داغــــم ز تبــــی کـــه کـــرد زردم

 

شمشیر ِ دو دم اگر که عشق است

                من فــــانی ِ زخــــــم ِ ایـن نبــردم

 

با هر مژه ای که چشم می بست

                یعنـی کـــه بــــه دور  ِ او بگـــردم

 

من سخت بــــه فکر ِ دل و دلــدار

                او سعـــی کـــه تـــا نبینــه دردم

 

چندیست کــــه دل بـُـریـده ازمن

                من دوستــی اش رهـــا نکــردم

 

احســاس ِقشنگ عــاشــقی را

                بـــا رفتــن ِ خود شکست در ، دم

 

ترســـم کـــه بگــوید او بـــه جایم

                نامـــرد تـــویی ، منــم کـــه مَردم