نی نی ِ چشم هـــا کـــه در خـوابنــد
مـُـژه کـــم زن ز خـــواب هِـی نَپَـرنــد
ابـــرُ وان ِ کمـــانـی ات کــافیــست
گــرگهـــــا چشم ِمیشی ات نَـدَرنـد
***
گــرچـــه پلکت مُحــافظ ِخـوبیست
تیـــرهــــا پشت و یـک کمـــان بــالا
لیک وقتی بــــه خواب ِخوش رفتی
رو بــهـــی آ یـــــد و بَــــرَد کـــــــالا
***
سعی کـُــن بچـّــه هـا بزرگ شوند
راه ِ خــــود را ز چــــاه در یــــابنـــد
وقت ِخوابت کــــه مـی رسد انگار
هردو نی نی چــو کرم ِشب تابنـد
***
چشم ها چون زخواب سنگین شد
ایــن دو بــاخواب خویش در سفرند
ایــن یکی گـرگ می شود آن میش
ازخطــرهـــای قصّه بــــی خبـــرند
***
گــرگ تــــا میش را بــه چنــگ آرد
مــادراز خواب مــی پـَـرَد نــــاگـــاه
دست بــرنی نی اش کِشد هـردم
تــــاکــــه گــردد زمــــاجــرا آ گــاه
***
مطمئن شد کــه خـواب می دیدند
زیــــربـــاران نشست و زارگریست
بــــاخودش حــــرف میـزدو میگفت
مُــردم ازتـرس مردُمم شده نیست
