اهل ِ، گـیلانم
ازطبیـعت مسـت وحیـــرانـــم
مُـــرغ ِدریــــا می نشیند روی ایــوانــم
آسمـان ِآبــی اش مـی گـریــــداز عشـق ِخـُــروشــانــم
ازخـودم بـُگذشتــم و دل رابه رسم ِعــاشقی، دادم بــه جـــانــانـم
بسکه حیرانش شدم،چون مست رفت ازدست ایمانم
مـن هنوزم پــای بنــد ِ عهــدو پیمــانــم
حرف ِدل عشق است، میدانم
غرق ِاحسـانم
