سیب

گفتـــی نچینــی سیب حــوایت نبــاشم

               بـــا عشوه هایت گربه را چون ببر کردی 

کــاری نمودی که خدا هم گشت حیران

              تــا از بهشت او رانــده گــردد صبرکردی

ای عشوه گـــر ایکاش میگفتی :خــدایا

             رنگیـن کمـــان ِ آسمــانش ابـــر کـــردی

گفتـی دم  ِحجلــه من آدم میکشم لیک

               دیـــدی نشد اورا چــه آسان گبر کردی

بــا چنک و دندان می دَوَد از بـام تا شام

             ســارا شـدی دارا شدن را جبــر کــردی

دیـــدی توانش نیست ،رفتی نزد قاضی

            اورا بــه جـــرم  ِمَهر  ِخود در قبــر کردی

حــالا شدی تنهـــا تــرین حــوای عـــالم

           دانی چرا ؟ این گـربه را خـود ببـر کردی

       یگانه        

جبرو حسابان

عمــری کــه بـه یـک پلـک زدن میـگـذرد

 بنگــرکــه چگونه بـاسـر آ ید بـه جهــان

ایــن طفل  ِعجــول ازکجــــا می دانـد!؟

یک ســنگ مـزار ،می شود نــام ونشان

این آمــــدو شد تکـامل یک نطفـه است

از جبــرو حسـابـان ِخـدا شـد ایـن سـان

روحی که دمیده شد به جسم  ِمن و او

پــروازکنـــد بـــه سـوی ِ نــوری پنهــان

شــاید هـدف ازمردن مــا ایــن بــاشــد

پاسخ بدهد جسم ، چـه کردست انبـان

روحی کــه ز تــن بـُریدو اصلش را دیــد

بـــاجسم ِبــه خاک خفتــه دارد پیمــان

گویــدبه رفیق ِروز و شب هــای خویش

دانی که به نسیان شده معروف انسان!؟

کــآن روز سِـرشتنــد زگِـل جسـمت را ؟

گفتنــد که، خــاک میشوی گـورستـان!؟

این خاک تن ِ توست کـه در کـوزه گـری

تبدیــل،بـــه جــام ِمِـی شود یـــا گلدان

دراین که تـو جـام گشتی او گلـدان شد

رازیست کــه آن را نَتَــوان کــرد، بیــــان

یک متــر ،زمین ِاین جهان ،مال ِتــو شد

ازحرص وطمع زور زدی، کـَنـدی جــان

روشنتـرازایـن ،چگونـه  می بایـد گفت

پــایــان ِجهــان گــدا وُ شاهش یکسان