ای شکوفه

ای شکوفـه زودشو گل
تـا بخوانـد ازسر ِشوقت چـو بلبل
این زمستان می رود تا آیدآن فصل ِبهاران
هرشکوفه میشود خندان زسنبل
عشق بردل میزند پُل

غرق ِاحسانم

اهل ِ، گـیلانم

ازطبیـعت مسـت وحیـــرانـــم

مُـــرغ  ِدریــــا می نشیند روی ایــوانــم

آسمـان ِآبــی اش مـی گـریــــداز عشـق ِخـُــروشــانــم

ازخـودم بـُگذشتــم و  دل رابه رسم  ِعــاشقی، دادم بــه جـــانــانـم

بسکه حیرانش شدم،چون مست رفت ازدست ایمانم

مـن هنوزم پــای بنــد ِ عهــدو پیمــانــم

حرف ِدل عشق است، میدانم

غرق ِاحسـانم

باغبان

مهربان
نــورمی تــابد هـرآن
ازدل ِعـــاشـق تـــریـن ِ مـردمـان
آن زمان با عشق می گیرند،دست ِناتوان
عشق، ازاین عاشقان گرددعیان
دارداین گـُل بی گمان
بـاغبـان

وای ازقهر ِزمانه

بازباران بــا ترانه
می زنــد بـرپنجره بــربـام ِخـانه
تادهی برکفتری واما نده از باران چودانه
ارزن از تو بــِه اگر گیری بهانه
وای ازقهـر ِزمانه