کودک درون

درخانــه مگر چو پــادگان  ســــرهنگید؟
بــــا کــــودک ِاندرون خـــود می جنگید!!

این بچه به این کوچکی اش می فهمد
هــــرلحظه بــــرای دیـــدنش دل تنگید

هــــربار اگــــر بـه طفلکی بوسه دهید
آرام شــــود نگـــو یـــدت دل سنــــگید

از بـــــوسه چنــان به وجد آیــد که نگو
آنــوقت همیشه نــــزدشــان پَـــررنگید

کـــاری نکنیـد دیگــــران وقــت ِ بلــــوغ
گوینــــد کـه در تربیت اش ، می لنگید!!

معشوق نانجیب

چند یست کـــه احســـاس عجیبــی دارم

دل در قفــس  ِعشـــق ِنجیـبـــــــی دارم

صیـــــاد نکــــرد آب و دانـَـش بـــــدهـد

معشــوق  ِ عجیب  نــا نجیبــــــی دارم

 

گـر دانــه ی ارزنـی بــه دستش میـداد !

یک قطره بـه حال وروز ِمستش میـداد !

 

درایـن غزل از سوگ کجـا حــــرفی بود !!

  ازگــرمی ِعشق این دلـــم بـــرفی بـود !؟

 

بـرسنگ مزار ِاو بـه یک خـط  ِخـــوشی

دادم بنـــویسند کـــه عـاشـق شدو مُـــرد

خطـاط چنین نوشت ایـن خفتـه بـه خاک

تن را به هـوای عشـق ِخود خاک سپُرد

 

ایـن بـــود تمــام  ِقصه ی عشـق ِدلـــم

یک کـاغـذ  ِبـــاطله است دیگـر سِجِلـم

سیب

گفتـــی نچینــی سیب حــوایت نبــاشم

               بـــا عشوه هایت گربه را چون ببر کردی 

کــاری نمودی که خدا هم گشت حیران

              تــا از بهشت او رانــده گــردد صبرکردی

ای عشوه گـــر ایکاش میگفتی :خــدایا

             رنگیـن کمـــان ِ آسمــانش ابـــر کـــردی

گفتـی دم  ِحجلــه من آدم میکشم لیک

               دیـــدی نشد اورا چــه آسان گبر کردی

بــا چنک و دندان می دَوَد از بـام تا شام

             ســارا شـدی دارا شدن را جبــر کــردی

دیـــدی توانش نیست ،رفتی نزد قاضی

            اورا بــه جـــرم  ِمَهر  ِخود در قبــر کردی

حــالا شدی تنهـــا تــرین حــوای عـــالم

           دانی چرا ؟ این گـربه را خـود ببـر کردی

       یگانه        

جبرو حسابان

عمــری کــه بـه یـک پلـک زدن میـگـذرد

 بنگــرکــه چگونه بـاسـر آ ید بـه جهــان

ایــن طفل  ِعجــول ازکجــــا می دانـد!؟

یک ســنگ مـزار ،می شود نــام ونشان

این آمــــدو شد تکـامل یک نطفـه است

از جبــرو حسـابـان ِخـدا شـد ایـن سـان

روحی که دمیده شد به جسم  ِمن و او

پــروازکنـــد بـــه سـوی ِ نــوری پنهــان

شــاید هـدف ازمردن مــا ایــن بــاشــد

پاسخ بدهد جسم ، چـه کردست انبـان

روحی کــه ز تــن بـُریدو اصلش را دیــد

بـــاجسم ِبــه خاک خفتــه دارد پیمــان

گویــدبه رفیق ِروز و شب هــای خویش

دانی که به نسیان شده معروف انسان!؟

کــآن روز سِـرشتنــد زگِـل جسـمت را ؟

گفتنــد که، خــاک میشوی گـورستـان!؟

این خاک تن ِ توست کـه در کـوزه گـری

تبدیــل،بـــه جــام ِمِـی شود یـــا گلدان

دراین که تـو جـام گشتی او گلـدان شد

رازیست کــه آن را نَتَــوان کــرد، بیــــان

یک متــر ،زمین ِاین جهان ،مال ِتــو شد

ازحرص وطمع زور زدی، کـَنـدی جــان

روشنتـرازایـن ،چگونـه  می بایـد گفت

پــایــان ِجهــان گــدا وُ شاهش یکسان

سفرباعشق...تاعشق

 

شب،نخوابیـــده بـود تـــا دمِ صبح

دلش،انبــــوه ِ بیقـــراری بـــــود

درشب و روز ِ هفته ای که گذشت

از زمیـــن و زمــــان،فراری بود

 

سمتِ آیینه رفــت و چشمش را

ساده و بــــا کمی شتاب ،کشید

و سپس روی گــونه هایش را

لایـــه ای ضـــد آفتـــاب کشید

 

پشتِ آرایــش مـــلایـــــم زن

تب ِ یک اشتیاق ،پنهــان بود

اولیـــن ولوویی کـــــه می آمد

مقصدش مثل اینکه تهران بود:

 

زن، در ابعاد صندلی  حل شد

بـــاز یک شور در دلش افتاد

اولین بـــار بـــود در عمرش

بــه کسی عاشقانه دل می داد

 

این دوساعت،هزار سال گذشت

انتظـار،اضطـراب ،بیــم ،امیــد

در دلش قنـــد آب مــی کــردند

دستهــایش خفیف مـــی لرزید

 

جاده بــود و هوای تــابستـــان

هرچه می دید بوته زار و کویر

با خودش گفت:زندگی زیباست

ظهر یک چارشنبه نیمه ی تیر

 

مـرد ِراننــده بــا صدای بلنـــد

گفت:خانم ! کجاست مقصدتـان؟

زن به خود آمد و به تندی گفت:

سمتِ " آزادگان" ، سرِ میدان

 

بــا طنینِ صدای گـــرم "اِبــی"

در درونش،دوبــاره غوغا شد

یادش افتـــاد می رود تا عشق

گره از بغضِ کهنه اش وا شد

 

قطره های پراز حرارتِ اشک

بـــر تبِ گــونه هاش لغـزیدند

زن و مردی کنــارِصندلی اش

کنجکاوانـــه صحنــه را دیدند

 

یکی از آن دو دیگـری را گفت:

لابدازدستِ شوهرش شاکی است

شوهــر ِخــاک بــر سرش حتما

دائم الخمر یـا کـه تــریاکی است

 

ازتفــاسیرِ مضحــکِ آن دو

اشک هـایش پراز تبسم شد

با تـاسف سری تکان داد و

محــوِ رفتــارهـای مردم شد

 

مــردم مــا بــه طرز وحشتناک

بی که خـود حس کنند غمگینند

ادبیــاتشان پُــر از خشــم است

بــد دل و نـــا امیـــد و بـدبینند

 

هیچ کس بــا خودش نمی گـــوید:

اشک، گــاهی فراتراز سخن است

گریـــه حتما نشــانه ی غم نیست

گاهی ازرویِ دوست داشتن است

 

بــا صـــدای زمخت  راننـــده

بـــاز لبریـــز شوق شد جانش

تــوی ِ آیینه صورتش را دیــد

همچنـــان خیس بود چشمانش

 

سرِ میـــدان پیـــاده شد شاعر

دلش انبوهِ عشق وشور وامید

آن طرفتـــر کسی شبیهِ خودش

منتظــر بـــود در سمنــدِ سفید...

 

ازخانم پائیز رحیمی

گل پونه ها

 

منٌیت

 

کـــی میشود کــه ما ازمن و توگذرکنیـم

بــاهم یکی شــویم وبــه بـــالا نظرکنیـم

 

شایدمنی که درِماست باما مخالف است

ای کـاش مـی شدازایـن منیت حذرکنیـم