سفر باعشق ... تاعشق
شب، نخوابیـــده بــــود تـــا دمِ صبح
دلش ،انبــــوه ِ بیقـــراری بـــــود
درشب و روز ِ هفته ای که گذشت
از زمیـــن و زمــــان،فــــراری بود
سمتِ آیینه رفــت و چشمش را
ساده و بــــا کمی شتاب ،کشید
و سپس روی گــونه هـــایش را
لایـــه ای ضـــد آفتــــــاب کشید
پشتِ آرایــش مـــلایـــــم زن
تب ِ یک اشتیاق ،پنهــان بــود
اولیـــن ولوویی کـــــه می آمد
مقصدش مثل اینکه تهران بود:
زن، در ابعـــاد صندلی حل شد
بـــاز یک شــــور در دلش افتاد
اولیــن بـــار بـــود در عمــــرش
بــه کسی عاشقانه دل می داد
این دوساعت،هزار سال گذشت
انتــظـار،اضطـــراب ،بیــم ،امیــد
در دلش قنـــد آب مــی کــردند
دستهــایش خفیف مـــی لرزید
جاده بــود و هوای تــابستـــان
هرچه می دید بوته زار و کویر
با خودش گفت:زندگی زیباست
ظهر یک چارشنبه نیمه ی تیر
مـرد ِراننــده بــا صدای بلنــــــد
گفت:خانم ! کجاست مقصدتـان؟
زن به خود آمد و به تندی گفت:
سمتِ " آزادگان" ، سرِ میــدان
بــا طنینِ صدای گـــرم "اِبــی"
در درونش،دوبــاره غوغا شد
یادش افتـــاد می رود تا عشق
گره از بغضِ کهنه اش وا شد
قطره های پراز حرارتِ اشک
بـــر تبِ گــونه هاش لغـزیدند
زن و مردی کنــارِصندلی اش
کنجکاوانـــه صحنــه را دیدند
یکی از آن دو دیگـری را گفت:
لابدازدستِ شوهرش شاکی است
شوهــر ِخــاک بــر سرش حتما
دائم الخمر یـا کـه تــریاکی است
ازتفــاسیرِ مضحــکِ آن دو
اشک هـایش پراز تبسم شد
با تـاسف سری تکان داد و
محــوِ رفتــارهـای مردم شد
مــردم مــا بــه طرز وحشتناک
بی که خـود حس کنند غمگینند
ادبیــاتشان پُــر از خشــم است
بــد دل و نـــا امیـــد و بـدبینند
هیچ کس بــا خودش نمی گـــوید:
اشک، گــاهی فراتراز سخن است
گریـــه حتما نشــانه ی غم نیست
گاهی ازرویِ دوست داشتن است
بــا صـــدای زمخت راننـــده
بـــاز لبریـــز شوق شد جانش
تــوی ِ آیینه صورتش را دیــد
همچنـــان خیس بود چشمانش
سرِ میـــدان پیـــاده شد شاعر
دلش انبوهِ عشق وشور وامید
آن طرفتـــر کسی شبیهِ خودش
منتظــر بـــود در سمنــدِ سفید...
ازخانم پائیز رحیمی
زود بــــرگــرد
________
دلیـــل خنـــده هـــایـم ، زود بــرگـرد
کــه بی مهــری، ندارد سود... برگرد
ببین دل نـــازکـــم... طـا قت نــــدارم
بــه ایــن زودی نگو بـدرود... برگرد
نــوشتـی ؛ مـــی روم آســـوده بـاشـم !
اگــــر حـــــالا دلت آســـود بـــرگرد
نبــودی آتشت خـــــاکستـــرم کــــرد
چه ماند از هیزمم جز دود؟ ...برگرد
زمیـــن ِخنـــده هـــایم بی تـو خشکید
بــــه خــاک ِتشنــه ام ای رود برگرد
شبــی کـــه بغض تـو در واژه پیچیـد
تمام دفتــــرم تــر بـــود !... بـرگـرد
چنـــان روز و شب از عشقت نوشتم ...
کــه در دستــم قلــم فـرسود...برگرد
همـــان قاضی کـــه حکـم ِرفتنت داد ...
پشیمــان زیـــرِ آن افـــزود ؛ برگرد
نمـــاز گـــریـه هــایم را خـــدا دیــد
خـــدای عشق هــم فـــرمود؛ برگرد
ازمحمدرضا نظری(لادون پرند)