دست کشیدم

      بــا عشق بــــه سویش نطری کردم و دیـدم

جــزغصـه نــــدارد ثمـــری، دســت کشیــدم

می دیــــد که اشکم بـه هوایش شده جاری

چون اشک نمی کرد اثری، دســت کشیــدم

ازگــوشه نشین بــودن ِ مــن بــــود فـــراری

چـون بــــود شدیدن دَدَری ،دســت کشیــدم

قـــانع شده بــودم کــــه نبــابد بکشم دست

بــــاریـــد زچشم اشک تــَری،دست کشیدم

تــا خــواستــه ام بــــــاز کُنــم قفـل ِمحبـــت

گفتـــا کــه نکن حیلـــه گری،دســت کشیدم

دیگــرچــــه تــــوان کرد کــه من آن نتــــوانم!!

چــون گفـت بِکِش در بــِدری ،دسـت کشیدم

گفتــم کــــه چه میشد قــــدمی پیش گذاری

گفتا کــــه کُنــی مُفت خــری،دسـت کشیدم

چندیست هوایی شده پایش به زمین نیست

ازبس کـــه کُنـــد خیره سری ،دسـت کشیدم

بـــاخُلق ِبــدش ســـاختم و ســوخت وجـودم

این بــــار نـه او ،ازهمــه کس، دسـت کشیدم

 

 

پل ِ صراط

یـک روز  ِ دگــــر ،اگــــر بـبینـــم رویــت

حتی کــــه اگـــر ،اخـــــم کند ابـرویــت

گرجان برهد زجسم؛آن روزخوش است

زیــــرا کــه تمام ِ من،پــُراست از بویـت

در عشق ندانم که چه رازیست ،چنین

دل گشته اسیر  ِچشم  ِ چـون آهویت

از روی پـُـل  ِ صــراط بـــاریــک ِخـــــدا

رد می شــوم ار ،بـــاد دهی گیسویـت

چون مست ِ توام؛بدان که خواهم افتاد

هنگـام  ِ فـُـرود ســر نـَهَـم زانــویــت

در روز  ِقیــامت بـه خدا خواهم گفت

تـا شانه کـُـند مـرا ،کِشی  بــر مویت

آنـــروز اگـــــر تنفّـسی داده شــــود

چـــون بـــاد ،زجا خیزم و آیـم سویت

اینجا کـــه نشد ،ولی سرای بـــاقی

فـــریــاد زنم تــا کـه شَوَم هم کویت

بــا اینــکه زعاشقی بـــلا دیـــده دلم

ارزد ، چــو اگـــر بــــاز بــبینـم رویــت

بــا این دل ِ محزون به گمانم که خدا

اینبــار شود عـاقد و من هــم شویت

کودک درون

درخانــه مگر چو پــادگان  ســــرهنگید؟
بــــا کــــودک ِاندرون خـــود می جنگید!!

این بچه به این کوچکی اش می فهمد
هــــرلحظه بــــرای دیـــدنش دل تنگید

هــــربار اگــــر بـه طفلکی بوسه دهید
آرام شــــود نگـــو یـــدت دل سنــــگید

از بـــــوسه چنــان به وجد آیــد که نگو
آنــوقت همیشه نــــزدشــان پَـــررنگید

کـــاری نکنیـد دیگــــران وقــت ِ بلــــوغ
گوینــــد کـه در تربیت اش ، می لنگید!!

معشوق نانجیب

چند یست کـــه احســـاس عجیبــی دارم

دل در قفــس  ِعشـــق ِنجیـبـــــــی دارم

صیـــــاد نکــــرد آب و دانـَـش بـــــدهـد

معشــوق  ِ عجیب  نــا نجیبــــــی دارم

 

گـر دانــه ی ارزنـی بــه دستش میـداد !

یک قطره بـه حال وروز ِمستش میـداد !

 

درایـن غزل از سوگ کجـا حــــرفی بود !!

  ازگــرمی ِعشق این دلـــم بـــرفی بـود !؟

 

بـرسنگ مزار ِاو بـه یک خـط  ِخـــوشی

دادم بنـــویسند کـــه عـاشـق شدو مُـــرد

خطـاط چنین نوشت ایـن خفتـه بـه خاک

تن را به هـوای عشـق ِخود خاک سپُرد

 

ایـن بـــود تمــام  ِقصه ی عشـق ِدلـــم

یک کـاغـذ  ِبـــاطله است دیگـر سِجِلـم

سیب

گفتـــی نچینــی سیب حــوایت نبــاشم

               بـــا عشوه هایت گربه را چون ببر کردی 

کــاری نمودی که خدا هم گشت حیران

              تــا از بهشت او رانــده گــردد صبرکردی

ای عشوه گـــر ایکاش میگفتی :خــدایا

             رنگیـن کمـــان ِ آسمــانش ابـــر کـــردی

گفتـی دم  ِحجلــه من آدم میکشم لیک

               دیـــدی نشد اورا چــه آسان گبر کردی

بــا چنک و دندان می دَوَد از بـام تا شام

             ســارا شـدی دارا شدن را جبــر کــردی

دیـــدی توانش نیست ،رفتی نزد قاضی

            اورا بــه جـــرم  ِمَهر  ِخود در قبــر کردی

حــالا شدی تنهـــا تــرین حــوای عـــالم

           دانی چرا ؟ این گـربه را خـود ببـر کردی

       یگانه        

ای خلایق !!

درقـــابِ دل ِشکستـه ی خــویـش
          دارم سبــــدی گـــُل از شقــــایــق

بغضش تــــرکیدو گــــریه میکـــرد
          تنهــــایــی ِمــن از ایــن دقــایــق

ازسینه پـــریــد و زد بـــه دریـــــــا
          گـویــی شــده نـــاخــدای ِقـــــایق

دیــواره ی زورقـــش تَــــرَک خـورد
          بــا لختـــه ی خــون نمودش عایق

ازشــوری ِآب تلــــــــخ ِ دریـــــــــا
          پــــژمـــرد تـمـــــام ِ آن ِ عــلایــق

بـــاقلب ِشکــسته قـــاب ِبــی گـُل
          بـــاعشق بـــه غصه گشت فـایق

یکبـــــارنشــد میـــان جمعـــــــی
          بـــــا شعـــر نگویـــــد ای خــلایق!!

از عشــق، تــوان بـــه اوج  پـَــر زد
          هـــرکس بــه همان رسد که لایـق

موسیقی سنتی

نامرد

دل را بــه کســی سپــرده ام کــه

                بـــا سیخ بــه جان ِاوست هــردم

 

بیچــــاره دلم،همـــیشه میگـــفت

                آمــــاده ی عشق وجنگِ ســردم

 

عــــاشـــق شـــدو گفت در نهایت

                معبــود هــــرآنچه خـواست کردم

 

از گرمی ِ عشق و عطـر  ِمعشوق

                داغــــم ز تبــــی کـــه کـــرد زردم

 

شمشیر ِ دو دم اگر که عشق است

                من فــــانی ِ زخــــــم ِ ایـن نبــردم

 

با هر مژه ای که چشم می بست

                یعنـی کـــه بــــه دور  ِ او بگـــردم

 

من سخت بــــه فکر ِ دل و دلــدار

                او سعـــی کـــه تـــا نبینــه دردم

 

چندیست کــــه دل بـُـریـده ازمن

                من دوستــی اش رهـــا نکــردم

 

احســاس ِقشنگ عــاشــقی را

                بـــا رفتــن ِ خود شکست در ، دم

 

ترســـم کـــه بگــوید او بـــه جایم

                نامـــرد تـــویی ، منــم کـــه مَردم