مادرم شاعر نیست
در عوض نصف غزل های جهان را گفته
شعر را می‌فهمد
مادرم قافیه‌ی لبخند است
وزنِ احساس
ردیفِ بودن
مادرم مثنوی معنوی است
حافظ و سعدی و خیام و نظامی ...
اصلاً
مادرم شعرترین منزوی است
من رباعی هستم
خواهرانم غزل‌اند
پدرم شعر سپید
خانه‌ی ما شب شعر
صبح، بیدل داریم
با کمی نان و پنیر
ظهر، سهراب وَ عطر ریحان
شب، رهی یا قیصر
مادرم شاعر نیست
در عوض نصف غزل‌های جهان را گفته
دفتر شعرش: آب
ناشرش: آیینه
وَ محل توزیع: خانه‌ی کوچک ما ...
ازرضا احسان پور
درقـــابِ دل ِشکستـه ی خــویـش
دارم سبــــدی گـــُل از شقــــایــق
بغضش تــــرکیدو گــــریه میکـــرد
تنهــــایــی ِمــن از ایــن دقــایــق
ازسینه پـــریــد و زد بـــه دریـــــــا
گـویــی شــده نـــاخــدای ِقـــــایق
دیــواره ی زورقـــش تَــــرَک خـورد
بــا لختـــه ی خــون نمودش عایق
ازشــوری ِآب تلــــــــخ ِ دریـــــــــا
پــــژمـــرد تـمـــــام ِ آن ِ عــلایــق
بـــاقلب ِشکــسته قـــاب ِبــی گـُل
بـــاعشق بـــه غصه گشت فـایق
یکبـــــارنشــد میـــان جمعـــــــی
بـــــا شعـــر نگویـــــد ای خــلایق!!
از عشــق، تــوان بـــه اوج پـَــر زد
هـــرکس بــه همان رسد که لایـق
دل را بــه کســی سپــرده ام کــه
بـــا سیخ بــه جان ِاوست هــردم
بیچــــاره دلم،همـــیشه میگـــفت
آمــــاده ی عشق وجنگِ ســردم
عــــاشـــق شـــدو گفت در نهایت
معبــود هــــرآنچه خـواست کردم
از گرمی ِ عشق و عطـر ِمعشوق
داغــــم ز تبــــی کـــه کـــرد زردم
شمشیر ِ دو دم اگر که عشق است
من فــــانی ِ زخــــــم ِ ایـن نبــردم
با هر مژه ای که چشم می بست
یعنـی کـــه بــــه دور ِ او بگـــردم
من سخت بــــه فکر ِ دل و دلــدار
او سعـــی کـــه تـــا نبینــه دردم
چندیست کــــه دل بـُـریـده ازمن
من دوستــی اش رهـــا نکــردم
احســاس ِقشنگ عــاشــقی را
بـــا رفتــن ِ خود شکست در ، دم
ترســـم کـــه بگــوید او بـــه جایم
نامـــرد تـــویی ، منــم کـــه مَردم
