چون درون ِ سیــنه ام بیــکار بـود!!
درقفس مانــدن بــرایش عـار بــود!
گفتـم اش ای دل کمی آرام بـــا ش
نـا سپا سی کم کن و درکـا م بـا ش
عـــاقبت خــود را بـه دستِ یــار داد
حـــاصلم اینگونـــه ازخــود بــارداد
حال بـا ایــن بی د لی بــاید چه کـرد
جای ِاو درسینه ام رنج است و درد
چنــد روزی بـــی خیــــالِ ِاو شــــدم
ازدَرون بـــا خویش ، رو در رو شـدم
تـــا کـــه چندی قــا صدی آمـــد زدور
گفت چشمـا نت همیشــه بــا د کـور
دل سپــــردی دست یک دیــــوانه ای
کـــرده او را همچو یــک ویـــــرانه ای
بــی تـــــوجّه دادی اش دست ِکسی
حال خـــود بـــاید بــه فریاد ش رَسی
نــامه هــای بی شمـاری می نوشت
عشق را با حــال ِ زاری مــی نوشت
چنــد بـــاری می نوشت از یک قفس
مـــرغ مینــــا یـــی کـــم آورده نفـس
تــــا، خـــــبرآمـــد د لت دیوانـه شد
کلبه اش بـــا شعلــه ای ویــرانه شد
هــــرچــــه بـــر سرآمد از دلـدار بود
چونکه دلــــدارش کمی بیمــــاربـــود
زیــــن سبب دل را بـــرایم پُست کـرد
زانــُـوانم تــا کــه دید ش سست کرد
درمیــــــان ِخون ِخــــود غلتیده بـود
اشک ِخـون ازد یــده هــا باریده بود
یک شکاف ازخنجری درپُشت داشت
تن،کبـودی هم بسی ازمُشت داشت
دیــد مش لب را به د نـدان می کشید
عشق را هـم شکل ِزنـدان می کشید
چـونکه جـــانش را بـــه لب آورده بود!
زردی از گـــرمـــایِ تب آور ده بــــود
چنـــــد رو زی در کـنـــــارم آرَمیــــــد
تــــا کـــه جـــام ِمرگ را بــالا کشـید
گـــرچه ازایــن مثنوی دلها شکست!
دل اگر عاشق نباشد ،مُرده است!!
