نامرد

دل را بــه کســی سپــرده ام کــه

                بـــا سیخ بــه جان ِاوست هــردم

 

بیچــــاره دلم،همـــیشه میگـــفت

                آمــــاده ی عشق وجنگِ ســردم

 

عــــاشـــق شـــدو گفت در نهایت

                معبــود هــــرآنچه خـواست کردم

 

از گرمی ِ عشق و عطـر  ِمعشوق

                داغــــم ز تبــــی کـــه کـــرد زردم

 

شمشیر ِ دو دم اگر که عشق است

                من فــــانی ِ زخــــــم ِ ایـن نبــردم

 

با هر مژه ای که چشم می بست

                یعنـی کـــه بــــه دور  ِ او بگـــردم

 

من سخت بــــه فکر ِ دل و دلــدار

                او سعـــی کـــه تـــا نبینــه دردم

 

چندیست کــــه دل بـُـریـده ازمن

                من دوستــی اش رهـــا نکــردم

 

احســاس ِقشنگ عــاشــقی را

                بـــا رفتــن ِ خود شکست در ، دم

 

ترســـم کـــه بگــوید او بـــه جایم

                نامـــرد تـــویی ، منــم کـــه مَردم